ومن حتی 

می ترسم از انگشتی که به ستردنش فرو آرم و بخار شوی 

می خواهم سیر ببینم چشمان گستاخت را 

چه دلم می طپد به بودنت..........هعییییییی 

تنت بوی  کوهستان مه آلود می دهد 

بوی تبت خیس...تبت سرخ 

بوی تسبیح چوبی نمدار چرک آلود دستان راهب نیمه برهنه 

بوی برگ پاکیزه  ی چای 

های های گریستن می خواهم و حتی بغضی نیست در گلوی فراموشی ام 

دیوانه ی تو بودم و آزمودی ام...... 



آزمودی به فروپاشی ام 



به خموشی ام 

بغض نمی کنی دیگر دردم را 

فریاد نمی زنی دیگر بلاهتهایم را 





رها رها رها تو 

نه مرا مانند 

نه  تخته پاره را 

رهایی چونان مترسک خموده 

یله داده بر مزرع تاراج شده 

به سکوتم خو کرده ای؟ 

من هرشام سکوتت را می نوشم 

مست مست مست می شوم و خیابانها را از تو می آکنم 

بیهوش می شوم گوشه ای از شهر 



و با طلوع تو و صدای گامهای بی هدفت بر میخیزم 

های قامت اثیری که هدف از خلقتت پریشانیِ من بود 

به نفسهای تو زنده ام....می دانی؟ 

رویا می بافم 

پیچکی بر گورم روئیده 

انگشتم کج شده است 

گویی  اینجا آغاز خمیدگی ام بسوی توست 

تو را سوگند به جهان های موازی 

رهایم نکن 

نرو 

چشمانت را دریغ مکن از من 

بگذار بنوشم و مست شوم 

مستانه در تو رهایی خوش است عشق 

کنارم خفته ای 

بوی سرما می دهد تن روشنت 

چشمانت را برقی ست 

اشک دارند انگار 

چشم بر هم  زدنی مانده تا فرو غلطیدن اشکهایت 

خوب است که پلک نمی زنی 

طاقت دیدن اشکهایت را ندارم 



چشمان گستاخ تو را چه به اشک 

اشک تو ویرانیِ من است 

می فشارمت در آغوش 

سرمایت را می نوشم و تخدیر می شوم 

دستانم آغشته به خون دلمه بسته ی لزج می شود 

خنجرم هنوز میان کتفهایت مهمان است 

بوی کافور می دهی 

بوی کافور 

خوب است که دیگر نمی روی 

عجیب آرامم 

حالا که هستی.....می خواهم بخوابم 

راستی 

گفتمت عشق......... 

بر گورمان پیچکی روئیده است 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: